Een kindertuigje? Zéker doen!

Als ouder snap ik de eerste twijfel wel; zelf aarzelde ik ook of ik wel een kindertuigje zou aanschaffen. Op een of andere manier vond ik het er toch een beetje vreemd uit zien. Een opmerking waar ik veel op stuitte, wanneer ik het onderwerp aansneed of om raad vroeg, was:  “Maar het is toch geen hondje?!”.

Is het zo bizar om je kind in een tuigje te stoppen?

Mijn dochter was met 14 maanden al met geen mogelijkheid meer in de wandelwagen te krijgen. Ze wilde alleen maar rondlopen. Als ze in de wandelwagen moest, krijste ze alles bij elkaar, totdat ze er weer uit mocht. Gewoon even laten krijsen dan luistert ze wel? Tja… Boek je het gewenste resultaat als je kleintje  na anderhalf uur ‘vechten’ uiteindelijk uitgeput door het gehuil, wél in de wandelwagen blijft zitten zonder nog boe of ba te (kunnen!) zeggen? Het lijkt mij niet de juiste oplossing en ik geloof niet dat het goed is voor de ontwikkeling van mijn dochter om haar iedere keer zó overstuur te maken door haar te dwingen stil te zitten in een wandelwagen. Waarom eigenlijk, voor het gemak van de ouder(s)?

Aan het handje lopen was niet te doen. Ik kon het niet goed volhouden om de hele tijd gebukt mee te lopen en zodra mijn aandacht verslapte, trok ze haar hand los en was ze weg. Op het moment dat ze richting een drukke weg begon te rennen, was voor mij de maat vol: ‘het interesseert me niet hoe het eruit ziet, mijn kleintje moet veilig zijn!’ Dat gaf voor mij dus de doorslag om een tuigje te kopen.

Ik wilde meer dan een simpel harnas, omdat ik dat te veel op een hondentuigje vond lijken. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vond ik een rugzakje met daaraan een ‘lijntje’ gemonteerd. Er was een ruime keuze uit verschillende diertjes. Omdat ik iets stoers zocht, koos ik voor het leeuwtje.

Ik weet nog goed hoe het was om haar voor het eerst het tuigje om te doen. Ik vond het maar raar om haar erin vast te klikken. Ze was er eigenlijk nog iets te jong voor en het tuigje was daarom aan de grote kant. Maar ik had geluk dat het winter was; door haar winterjas paste het tuigje prima.

Hoe het voor haar was? Zij vond het in één woord: GEWELDIG!

Het duurde even voordat ze klaar was met het superzachte leeuwtje te knuffelen en ik het kindertuigje om mocht doen. Ze snapte niet helemaal wat er gebeurde toen het leeuwtje op haar rug ging. Daarom liet ik haar eerst in de spiegel kijken hoe het eruit zag. Vol trots draaide ze als een modekoningin rond voor de spiegel. De lach op haar gezicht werd groter en groter! Ze kon niet wachten om samen boodschappen te gaan doen.

Ze moest tijdens de wandel wel even wennen, maar lang duurde dat niet. Ze probeerde eerst een paar keer een andere kant op te lopen en mij mee te trekken om haar zin door te drukken. Binnen een paar minuten had ze door wat de grenzen waren en wat wel en niet mocht van mij. Daarna liep ze netjes en vrolijk met mij mee.

Eenmaal in de supermarkt aangekomen, had ze het helemaal naar haar zin! Mensen keken en zwaaiden naar haar en dat vond ze prachtig. Ze lachte en zwaaide naar iedereen terug. Wat natuurlijk weer tot meer plezier bij de omstanders leidde.

De negatieve opmerkingen waarvoor ik bang was? Ik heb ze tot op de dag van vandaag nooit gehoord. Ik ben juist dikwijls aangesproken door (vooral) oudere mensen, over hoe gemakkelijk het is om een kindje in een tuigje te hebben. Vroeger was dat de normaalste zaak van de wereld en had je ook geen keuze wanneer je met drie kinderen boodschappen moest gaan doen!

Ik heb er nog geen moment spijt van gehad dat ik een kindertuigje heb aangeschaft. Het biedt ultieme veiligheid en ik raak haar niet kwijt; ze kan zich niet (meer) lostrekken en zomaar een drukke weg oprennen.

Ik vind het te gemakkelijk wanneer mensen zeggen dat een goede ouder ‘gewoon’ – zonder ‘hulpmiddelen’ – op zijn/haar kind moet letten: “Want dan raak je je kind toch sowieso niet kwijt.” Als ouder weet ik maar al te goed dat er dagen zijn waarop je aandacht net niet optimaal is of je simpelweg net dat beetje extra energie mist om continu achter de kleine aan te rennen. En dat nog los van het feit dat sommige kleintjes (die van mij zeker) ondernemende deugnieten zijn die altijd op verkenning uit willen!

Geef ze die ruimte.

Met een tuigje krijgen ze de vrijheid om rond te lopen en op veilige afstand – maar altijd onder de hoede ­– van de ouder de omgeving te verkennen. Met als grote bonus dat ze op deze manier ook hun energie kwijt kunnen.